The active artist is bound to be in constant research, to observe and record, to feel and to express, to be willing to expose or be exposed by his attitude and work. The study gives him tools for all the above, while the exhibition process makes him pause time for a while, gather his thoughts, knowledge and conclusions, and set them to debate.
My thesis then has to do with everyday life and how to cope. The same things, landscapes, people, pass by us every day and we are so used to them that we look without really seeing them, taking their existence for granted. Could we make them more interesting if we could look from another angle?
The idea occurred due to my absence of free time to make a trip or go for a walk, meet new people, get new experiences…So what would I paint since my sources of inspiration were constricted inside an apartment , an office, myself and a few same people I would meet everyday?
When we were children, imagination was a very important part of our lives. It could turn a chair upside down and convert it to a luxury car that leads to fantacy cities… A comic strip with its simple images and bright colors was sufficed to take us to imaginary places and times. As we grow up, we are limited to what we read or watch on the TV, which are third party prefabricated creations, served on our plate…
So I decided to put color in my sight by adding a daily dose of imagination. Then I opened a hole on the floor of my room, so I can see through it the Kiosk (pagoda in my imagination) that was underneath. I focused on my friend’s white shirt surrounding it by very bright colors, since it was what caught my eye that day. I hid a boat made of houses, on my neighborhood street which I considered to be the sea.
My aim, among other things, was to arouse my imagination by presenting non-realistic elements in the tedium of reality.
The use of raw, unrefined color reacts to the continuous and futile (thankfully) attempt of people to imitate reality. So I want the work itself to make a suggestion: remember what I know, regenerate it with my mind, according to my ways, do not get stuck only to what I see which is evanescent.
The stylization of the forms by using the black line indicates the meaning of the object, not its reproduction. I do not want to detain the viewer with representation but make a reference. The human is multidimensional, so his vision can work this way.
For example, the detail of a fabric can cause a plurality of senses and memories, larger than the accurate representation of an object.
The symbolic (or even childish) way in which the trees, the buildings, even the people are drawn, declares the kind of relationship the image has with reality. I get stimulus and structural elements from reality and then I compose my own image. Thus, I propose my own reality.
The point is that each person can enrich his life, always with a little humor, if he is willing to see the same thing by a new angle, if he can face a similar situation in a different way, if he realizes that it is important to learn and evolve even through little details. Take a different way to work today…Like that you can make matter each and every day of your life…
Ο ενεργός καλλιτέχνης είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση, να παρατηρεί και να καταγράφει, να αισθάνεται και να εκφράζει, να είναι διατεθειμένος να εκτεθεί ή και να εκθέσει πολλές φορές με τη στάση και το έργο του. Η σπουδή του δίνει τα εφόδια για όλα τα παραπάνω ενώ η διαδικασία της έκθεσης τον ωθεί να κάνει μια παύση στο χρόνο και να συγκεντρώσει τις σκέψεις του, τη γνώση του και το αποτέλεσμα αυτών και να τα θέσει προς κρίση και συζήτηση.
Η δική μου στάση λοιπόν , έχει να κάνει με την καθημερινότητα και το πώς την αντιμετωπίζω. Τα ίδια πράγματα, τοπία, άνθρωποι, που βρίσκονται μπροστά μας καθημερινά και τα έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ, ώστε πια τα κοιτάζουμε χωρίς να τα βλέπουμε στην ουσία, θεωρούμε την ύπαρξή τους δεδομένη. Μήπως θα μπορούσαμε να τα κάνουμε πιο ενδιαφέροντα αν τα βλέπαμε από μια άλλη οπτική ;
Η ιδέα προέκυψε από την δυσκολία μου, για κάποιο χρονικό διάστημα, να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι, να βγω μια βόλτα, να γνωρίσω κόσμο, να αποκτήσω καινούριες εμπειρίες , λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου. Τι θα ζωγράφιζα λοιπόν αφού οι εικόνες μου και οι σκέψεις μου ήταν περιορισμένες σε ένα διαμέρισμα, ένα γραφείο, τον εαυτό μου και τους ίδιους ανθρώπους που συναντούσα καθημερινά;
Όταν ήμασταν παιδιά, η φαντασία ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Μπορούσε να μετατρέψει μια καρέκλα γυρισμένη ανάποδα σε πολυτελές αυτοκίνητο που σε οδηγεί σε τόπους φανταστικούς… Η ένα κόμικ με τις τόσο απλές εικόνες και τα έντονα χρώματα αρκούσε για να μας μεταφέρει σε άλλους τόπους και χρόνους. Όσο μεγαλώνουμε περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά που διαβάζουμε η αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση, δηλαδή προκατασκευασμένα δημιουργήματα τρίτων σερβιρισμένα στο πιάτο…
Αποφάσισα λοιπόν να χρωματίσω τη ματιά μου, προσθέτοντας στην καθημερινότητα μια δόση φαντασίας. Τότε λοιπόν, άνοιξα μια τρύπα στο πάτωμα του δωματίου μου ώστε να βλέπω από εκεί το περίπτερο (παγόδα στη φαντασία μου) που βρισκόταν από κάτω. Εστίασα στο λευκό πουκάμισο του φίλου μου περιτριγυρίζοντάς το από πολύ έντονα χρώματα, μιας και ήταν αυτό που τράβηξε τη ματιά μου εκείνη τη μέρα και έκρυψα ένα καράβι σχηματισμένο από σπίτια στο δρόμο-θάλασσα της γειτονιάς μου.
Στόχος μου εκτός των άλλων, ήταν να διεγείρω τη φαντασία μου εμφανίζοντας μη πραγματικά στοιχεία μέσα στην ανία της πραγματικότητας.
Η χρήση του ωμού , απαίδευτου χρώματος δηλώνει αντίδραση στη συνεχή και μάταιη (ευτυχώς) προσπάθεια του ανθρώπου να μιμηθεί την πραγματικότητα. Το ίδιο το έργο λοιπόν θέλω να προτείνει: να θυμηθώ αυτό που ξέρω, να το αναπλάσω μέσα στο μυαλό μου με το δικό μου τρόπο και να μη μένω μόνο σε αυτό που βλέπω, που είναι και παροδικό.
Η σχηματοποίηση των μορφών με το σχέδιο (μαύρη γραμμή ) υποδηλώνει την έννοια του αντικειμένου, όχι την αναπαραγωγή του. Δεν θέλω να καθηλώνω το θεατή με την αναπαράσταση αλλά να τον παραπέμπω. Ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατος, έτσι μπορεί να λειτουργεί και η όρασή του.
Για παράδειγμα, η λεπτομέρεια ενός υφάσματος μπορεί να προκαλέσει μια πληθώρα αισθήσεων και αναμνήσεων, μεγαλύτερη απ’ ότι η ακριβής αναπαράσταση ενός αντικειμένου.
Ο συμβολικός (η και παιδικός) τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα δέντρα, τα κτίρια, ακόμη και οι άνθρωποι, δηλώνει τη σχέση της εικόνας με την πραγματικότητα. Παίρνω ερέθισμα και δομικά χαρακτηριστικά από τη δεύτερη, για να συνθέσω στη συνέχεια τη δική μου εικόνα. Έτσι προτείνω τη δική μου πραγματικότητα.
Η ουσία είναι πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να εμπλουτίζει την ζωή του, έχοντας πάντα λίγο χιούμορ, αν είναι διατεθειμένος να ξαναδεί το ίδιο πράγμα με καινούρια ματιά , αν μπορεί να αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο, αν συνειδητοποιήσει ότι είναι σημαντικό να μαθαίνει και να εξελίσσεται ακόμη και μέσα από λεπτομέρειες. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να κάνει την κάθε μέρα που περνάει να έχει σημασία.