Σχέδιο Πάρνηθα- Σανατόριο 1938-2013
«Είχαμε φτιάξε ένα αμάξι με καρυδότσουφλο.
Μια κουβαρίστρα βάλαμε για ρόδες.
Ζέψαμε δυο μυρμήγκια και φορτώσαμε τριφύλλι…
Σε κανέναν μην πεις που πηγαίνουμε.»
Το Σανατόριο λειτούργησε ως καταφύγιο ταλαιπωρημένων και άρρωστων ανθρώπων. Χώρος ίασης για τους πολλούς, αλλά και έμπνευσης για κάποιον όπως ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος που έγραψε εκεί το 1938 το “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” μεταξύ άλλων γνωστών έργων του.
Λίγο πριν την ανακάλυψη της πενικιλίνης που σήμανε την παρακμή του και την μετατροπή του σε ξενώνα, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν ο ζωγράφος Gustav Klimt τοιχογραφώντας, έδινε άλλη διάσταση στο έργο του. Η μελέτη του για την Ιατρική λογοκρίθηκε και κατακρίθηκε με βίαιο τρόπο γύρω στο 1900. Αγοράζοντας ο ίδιος τα έργα του κατάφερε να τα ολοκληρώσει, για να καταστραφούν το 1945 από μια φωτιά. Το μόνο που επέζησε είναι μια εικόνα της Υγείας και κάποια προσχέδια , δηλαδή μνήμες και όχι το πρωτότυπο.
Ασθένεια, ίαση, έμπνευση , δημιουργία, τοιχογραφία, εγκατάλειψη, χρόνος, φθορά, καταστροφή, φύση, μνήμη, αναγέννηση… Λέξεις / έννοιες που δίνουν τη σκυτάλη η μια στην άλλη πραγματοποιώντας κυκλικές διαδρομές στο χρόνο.
Όλες αυτές οι λέξεις συνδυάζονται εν έτει 2013 και δίνουν σχήμα σε μια τοιχογραφία στο ετοιμόρροπο αυτό κτίσμα στη μέση ενός απόκοσμου φυσικού τοπίου. Η προσωποποίηση της Υγείας, με αφορμή λεπτομέρεια από το κατεστραμμένο έργο του Klimt “Ιατρική”, συνδιαλέγεται με το απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” δίνοντας ζωή στα ανθρώπινα δέντρα , τα οποία ανοίγουν διάλογο με τη φύση και τους περαστικούς.
Το κτήριο αλλάζοντας μορφή αφέθηκε στη φθορά , τόσο από φυσικά αίτια όσο και από την τάση του ανθρώπου να λεηλατεί ότι βλέπει εκτεθειμένο , ίσως και από ανάγκη.
Η δράση σε αυτό το χώρο έχει σκοπό να επαναφέρει / αναγεννήσει τη δυναμική αυτού του ενεργειακά φορτισμένου μέρους συνδυάζοντας μνήμες από τρεις διαφορετικές εποχές με κοινό παρονομαστή την τέχνη. Μια τέχνη εφήμερη, που δραπετεύει από τις γκαλερί και τα εργαστήρια, έως ότου παραδοθεί οριστικά και αμετάκλητα στη μοίρα της.
Parnitha- Sanatorium Project 1938-2013
The Sanatorium served as a place of healing and refuge for sick and tired people. In 1938, while treated there for tuberculosis, the famous Greek poet Yannis Ritsos was inspired the “Midday Summer Dream” among others of his well-known poems. Shortly before the discovery of penicillin that marked the Sanatorium’s decline and its transformation into a guest house, in a parallel universe, the painter Gustav Klimt was creating murals, giving another dimension to his work. His study of “Medicine” was censored and criticized violently around 1900. Buying his works himself, he managed to finish them, only to be destroyed in 1945 by a fire. The only one rescued is a picture of “Health” and some drafts.
Illness, Healing, Inspiration, Creation, Mural, Abandonment, Time, Decay, Destruction, Nature, Memory, Rebirth… Words / Concepts that give the baton to each other making circles in time. All these words are combined in the year 2013, to shape a mural in this building ready to fall apart in the middle of a mystical landscape. The personification of Health and details from the destroyed “Medicine” of Klimt converse with a quote from Yannis Ritsos’ poem “Midday Summer dream” giving life to “Human Trees”, reaching to nature and passersby.
The building is left to decay, both from natural causes and the human tendency to plunder whatever is exposed, especially in times of crisis. The intervention in this energetically charged place aims to restore / regenerate its dynamics, combining memories of three different eras, with art being their commonplace. A kind of art that is ephemeral, escapes from galleries and art studios, until it finally and irrevocably meets its fate.